விவேக பாரதி தமிழ் வலைப்பதிவுகள் அரங்கம்
பின்பக்க வாசல் வழியாக இறங்கி பார்க்கில் இருவரையும் சமீபித்து வந்து நின்றாள்.
‘தாஸ், சந்தோஷ்… எங்கூட வாங்க… ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசனும்..’ என்று பரபரத்தாள்.
அவள் பொறுமையிழந்தவளாக அவர்களை நெருங்கி வந்து, அவர்கள் வாயிலிருக்கும் சிகரெட்டை உரிமையோடு பிடுங்கி தூர எறிந்தபடி…
‘இப்ப வரப்போறீங்களா இல்லியா..?’ என்று முறைத்துக் கேட்க…
இருவரும் அவளை சற்றே மிரட்சியுடன் பார்த்தபடி அங்கிருந்து எழுந்தனர்.
————————–
கான்ஃபரன்ஸ் ஹாலில் மூவரும் அமர்ந்திருக்க… லிஷா தொடர்ந்தாள்…
‘தாஸ்… நான் ரிச்சர்ட்-ஐ போய் சந்திச்சிட்டு வந்ததுல பல விஷயம் தெரிஞ்சிருக்கு..’
‘என்ன லிஷா..?’
‘நாம இத்தனை நாளா கிணறு-ன்னு நினைச்சது வெறும் கிணறில்ல..?’
‘பின்ன..?’
‘அது ஒரு வார்ம்ஹோல்(wormhole)..!’ என்று கூற… தாஸூம் சந்தோஷூம் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து கொண்டார்கள்…
‘வார்ம்ஹோல்னா..?’ என்று சந்தோஷ் கேட்க… அவனைப் பார்த்தபடி தொடர்ந்தாள்…
‘நாம அந்த கிணறு ஒரு டைம் மெஷின்-னு நினைச்சிட்டிருந்தோமில்ல… அது ஒரு மனுஷனால உருவாக்கப்பட்ட விஷயமேயில்ல… இயற்கையாவே உருவாகியிருந்த ஒரு துவாரம்…’
‘ஓ..!’
‘லிஷா, அந்த ரிச்சர்ட், வார்ம்ஹோல்னா என்னன்னு ஏதாவது விளக்கமா சொன்னானா..?’
‘சொன்னான் தாஸ்… நீங்க 4ஆவது பரிமாணத்தைப் (4th Dimensions) பத்தி என்ன நினைக்கிறீங்க..?’
‘4ஆவது பரிமாணமா..? மொத்தம் 3தானே இருக்கு..? X Y Z…’
‘இல்ல, 4ஆவது பரிமாணம் இருக்கு… அதுதான் டைம்… அதுல நாம எக்ஸிஸ்ட் ஆகத்தான் முடியுதே தவிர, அதுல முன்னுக்கோ இல்ல பின்னுக்கோ போக முடியறதில்ல…’
‘லிஷா பேபி, கொஞ்சம் புரியற மாதிரி சொல்லும்மா..’ என்று சந்தோஷ் குழம்ப…
தாஸூக்கு ஆச்சர்யம் தாளமுடியவில்லை. இப்படி உலகமே தேடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு அரிய விஷயத்தை அவன் பார்த்தது மட்டுமின்றி … அதனுள் இறங்கி பயணப்பட்டிருப்பதையும் நினைக்க அவனுக்கு மிகவும் பெருமையாகவும், பயமாகவும் இருந்தது.
‘லிஷா… ஆர் யு ஷ்யூர், யாரும் இதை இதுவரைக்கும் கண்டுபிடிச்சதில்லியா..?’
‘வெரி ஷ்யூர் தாஸ்… நீங்களும் குணாவும்தான் கண்டுபிடிச்சிருக்கீங்க…’
‘இல்ல லிஷா… இதுல எங்க பங்கு ஒண்ணுமேயில்ல… ஒண்ணு யோசிச்சி பாத்தியா..?’
‘என்னது..?’
‘இன்னிக்கி எவ்வளவோ உயரத்தை எட்டியிருக்கிற மாடர்ன் சைன்ஸ்-னால இன்னமும் கண்டுபிடிக்கமுடியாத ஒரு விஷயத்தை, எத்தனையோ வருஷத்துக்கு முன்னாடி, நம்ம நாட்டுல வாழ்ந்த மனுஷங்க கண்டுபிடிச்சிருக்காங்க… அதுமட்டுமில்லாம, அதுல தேவைக்கேத்தமாதிரி குறிப்பிட்ட காலக்கட்டத்துக்கு போற வர்ற மாதிரி கஸ்டமைஸ்டு கண்ட்ரோல்ஸ்லாம் வடிவமைச்சியிருக்காங்க… அதுவும் வெறும் கல்லை வச்சிக்கிட்டு பண்ணியிருக்காங்க… இதையெல்லாம் நினைக்கும்போது… ரொம்பவும் ஆச்சர்யமா இருக்கு… மை குட்னஸ்…’ என்று பெருமிதப்பட்டான்.
‘பாஸ், இது இப்போ ரொம்ப பெரிய மேட்டரா தெரியுது… பேசாம, இந்த வார்ம்ஹோலோட டீடெய்ல்ஸை ஏதாவது ஒரு ஃபாரின் சைன்டிஸ்ட் கிட்ட சொல்லிடலாம். அவங்க நம்மளை இந்த ஜென்மத்துக்கும் பணக்காரனாக்கிடுவாங்க பாஸ்…’ என்று கூற… தாஸ் அவனை சட்டென்று ஏறெடுத்து பார்த்து முறைத்தான்.
‘வாட் நான்சென்ஸ்… இது கிட்டத்தட்ட இண்டியன் சீக்ரெட்..’
‘என்ன பாஸ் சொல்றீங்க..?’
‘ஆமா… ரேடார் எங்கருக்கு, மிலிட்டரி வெப்பன்ஸ் எங்கருக்கு… நாட்டுல எவ்வளவு தங்கமிருக்குங்கிறது மட்டும் இண்டியன் சீக்ரெட்ஸ் இல்ல… நம்ம ஊருல இந்த மாதிரி மிதிக்கல் விஷயங்களும், அதுக்கான ஆதாரங்களும் எங்கேயிருக்கு என்பதும் ஒரு வகையில இந்திய ரகசியம்தான்… இதை வெளிநாட்டுக்கு காட்டிக் கொடுக்கக் கூடாது… ரொம்ப தப்பு… ரொம்ப ரொம்ப தப்பு..’ என்று அவனிடம் தீர்மானமாக கூற…
‘சாரி பாஸ், ஒரு ஆர்வத்துல சொல்லிட்டேன்…’ என்று வருத்தபடும் சந்தோஷின் தோள்களை தாஸ் தட்டிக்கொடுத்தான். பிறகு லிஷாவிடம் திரும்பி…
‘லிஷா, அந்த ரிச்சர்ட்கிட்ட நீ, கேணிவனத்தை பத்தி அதிகமா டீடெய்ல்ஸ் எதுவும் சொல்லலியே..?’
‘இல்ல, அவன்கிட்ட, நான் கதை எழுதப்போறதாவும், அதுக்காக இந்த தகவல்கள் வேணும்னு சொல்லிதான் கேட்டிருக்கேன்..’
தாஸ், லிஷாவின் தோள்களை தட்டியபடி… ‘அருமையான தகவல்களை கொண்டுவந்திருக்கே… லிஷா… எனக்கு இப்ப பயமெல்லாம் ஒண்ணுதான்..’
‘என்ன தாஸ்?’
‘நாம மூணு பேரும்… இந்த விஷயத்தை வெளியில சொல்லாம கான்பிடன்ஷியலா வச்சிக்கலாம்… ஆனா, குணா ஏதாவது செஞ்சிடுவானோன்னு பயமா இருக்கு..! அவன் எங்க தங்கியிருக்கான், எங்கே வர்க் பண்றான்னு ஒண்ணும் தெரியல… நம்மகிட்ட இருக்கிறது… அவனோட மொபைல் நம்பர் ஒண்ணுதான்… அதைவச்சி ஏதாவது அவனைப்பத்தி டீடெய்ல்ஸ் திரட்டமுடியுமான்னு பாரு’ என்று கூற…
‘அதுக்கு அவசியமே இல்ல… அவன் எங்க வேலை பாக்குறாங்கிற டீடெய்ல் எனக்கு தெரியும்…’ என்று சந்தோஷ் கூற, லிஷாவும் தாஸூம் அவனை அதிசயமாக பார்க்கின்றனர்…
‘எங்கே வர்க் பண்றான்..?’
‘கே.ஸி.ஆர் இன்ஃபோடெக்ல வர்க் பண்றான்… அவன் எம்ப்ளாய் ஐ.டி.நம்பர் – 2774’ என்று கூற, லிஷா ஆச்சர்யமாக…
‘எப்படிடா..?’ என்று அவனை பார்த்து கேட்க…
‘இன்னிக்கு மதியம், அவன் ஓடிப்போயிட்டான்னு தேடும்போது, உன் கார்ல, அவன் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லருந்து கொண்டு வந்த Bag இருக்குன்னு சொன்னேனே நினைவிருக்கா..?’
‘ஆமா..?’
‘அதுல அவன் ஐ.டி. கார்டு இருந்தது… சிம்பிள்… அதை வச்சிதான் சொன்னேன். ஆனா பாஸ்… நீங்க அவனை பத்தி கவலைப்படாதீங்க… நாளைலேருந்து அவனை நான் கழுகு மாதிரி வாட்ச் பண்றேன். அவன் ஏதாவது சந்தேகப்படுறமாதிரியான மூவ்ஸ் கொடுத்தான்னா… உங்களுக்கு இமீடியட்டா தெரிவிக்கிறேன்.’ என்று கூற… இருவரும் முகம் மலர்ந்தார்கள்…
இரவு கூடிக்கொண்டே போகவே… Ancient Park-ல் வந்திருந்த வாடிக்கையாளர்கள் ஒவ்வொருவராக புத்தகங்களை விட்டுப்பிரிய மனமில்லாமல் அங்கிருந்து கிளம்பிக் கொண்டிருந்தனர். சிறிது நேரத்தில் கூடம் முழுவதும் காலியாக இருந்தது…
லிஷாவும், சந்தோஷூம் விடைபெற்றுக் கொண்டு ஒரே பைக்கில் கிளம்ப… தாஸ் கூடத்திற்கு வந்தான். தன்னந்தனியாக அங்கிருந்த புத்தகங்களில் தேடிப்பிடித்து வார்ம்ஹோல் சம்மந்தமாக இருந்த புத்தகங்களை எடுத்துக் கொண்டு தனது அறைக்கு நுழைந்து படிக்க ஆரம்பித்தான்.
அதே நேரம்…
குணா, தனது வீட்டில் எதிரே ஒரு பீர் பாட்டிலை வைத்துக்கொண்டு சுழலும் ஃபேனை பார்த்தபடி எதையோ யோசித்தபடி ரசித்து குடித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு அந்த கோவிலும், அந்த கோவிலில் அவன் செலவழித்த திகில் நிமிடங்களும், அன்று மதியம், அந்த கோவிலைப் பற்றி தெரிந்து கொண்ட செய்திகளும்… அவனுக்கு எதிரிலிருந்த பீர் பாட்டிலுக்குள் மாறி மாறி தெரிந்துக்கொண்டிருந்தது.
ஜான், 2036ஆம் ஆண்டிலிருந்து வந்தவனாக கூறி, இணையத்தில் மிகவும் சுலபமாக புகழ்பெற்றிருக்கிறானே..?! எத்தனை ஸ்பான்ஸர்கள்… கிரிக்கெட் வீரர்களுக்கும், சினிமா நட்சத்திரங்களுக்கும் மட்டுமே கிட்டும் அந்த நட்சத்திர வாழ்க்கை, இவனுக்கும் கிட்டியிருக்கிறதே..! இப்படியே நாமும் செய்தாலென்ன… எத்தனை நாளுக்குத்தான் இந்த சாஃப்டுவேர் கம்பெனியில், ரெஸெஷன் பிரச்சனைக்கு பயந்துக்கொண்டு வேலை செய்வது… எனக்கு கிடைத்திருக்கும் இந்த வாய்ப்பை எப்படியாவது உபயோகித்துக்கொண்டு வாழ்வில் செட்டிலாகிவிட வேண்டும்…
அதற்கு என்ன செய்யலாம்..! இணையதளத்தில், Blog ஒன்றை ஆரம்பித்து, அதில், இந்த கேணிவனத்தை பற்றியும், அந்த கிணற்றில் நான் பயணம் செய்து திரும்பியதைப் பற்றியும் எழுதினாலென்ன..? இல்லை… இல்லை… வலைதளத்தில் போடுவது அவ்வளவு பாதுகாப்பானதில்லை… வேறு ஏதாவது வழியிருக்கும்… யோசி குணா… யோசி… என்று அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது…
கடிகாரம் மணி 10.30… என்று காட்டியது…
அவனுக்கு எதிரே ஓடும் டிவியில், ‘மிஸ்ட்ரி டிவி’ என்ற சேனலின் லோகோ ஓடிக்கொண்டிருந்தது…
அது ஏனோ அவன் கவனத்தை கலைத்தது…
அந்த ‘மிஸ்ட்ரி டிவி’ லோகோவை தொடர்ந்து, ‘நிஜத்தை தேடி..’ என்ற ஒரு நிகழ்ச்சி ஆரம்பமானது… இரவு தோறும் 10.30 மணிக்கு இந்த நிகழ்ச்சி சமீப காலமாக இந்த சேனலில், மிகவும் பிரசித்தி பெற்று வருவதை குணா நினைத்துப்பார்த்தான்… “ஐந்து தலை நாகம் இருக்கும் கிராமம்…”, “குரங்குகள் வந்து வழிபடும் மலைக்கோவில்…” என்று இதுபோன்ற அதிசயமான விஷயங்களை காட்டியும் காட்டாமலும் இந்த நிகழ்ச்சி ஏகப்பட்ட பார்வையாளர்களை ஈர்த்திருந்தது.
அன்றும், அந்த நிகழ்ச்சி மிக சுவாரஸ்யமாக ஒளிபரப்பப்பட்டது… அந்த நிகழ்ச்சியை பார்த்தும், குணாவின் மனதில் ஒரு விபரீத எண்ணம் தோன்றியது… நாம் சுலபமாக புகழடைய இந்த நிகழ்ச்சிதான் ஒரே வழி… தாஸூக்கு முன் நாம் முந்திக்கொள்ள வேண்டும்… என்று அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்க… நிகழ்ச்சி முடிந்து, இறுதியில் அந்த நிகழ்ச்சிக்கான தொலைபேசி எண்ணும், இமெயிலும் காட்டப்பட்டது. சட்டென்று, தனது மொபைலை எடுத்து அந்த நம்பரை அழுத்தினான்…
அந்த நம்பருக்கு டயல் செய்தான்…
