விவேக பாரதி தமிழ் வலைப்பதிவுகள் அரங்கம்
நான் என்னுடைய அலுவலக அறையில் இருந்தபடி கேத்தரின் இறுதியாக கூறியவைகளைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன். நம்மை தோற்றுவித்தவன், அனைத்து மக்களையும் சமமாக படைக்கவில்லை. திறமைகள், சக்திகள் யாவையும் வேறு வேறு பிறவியிலிருந்து நாம் பெற்றிருக்கிறோம். “ஆனால் இறுதியாக நாம் அனைவரும் ஒரே அளவு ஆற்றலைப் பெற்று சமமாகி விடுவோம்.” இந்த நிலையை அடைவதற்கு அதிக ஜென்மங்கள் எடுக்கவேண்டும் என்று நான் யூகித்தேன்.
இசைக்கலைஞன் மொசார்ட், இளவயதிலேயே நம்பமுடியாத அளவுக்கு திறமைகளைப் பெற்றிருந்தான். அந்தத் திறமைகளும் முந்தைய பிறவிகளிலிருந்து தொடர்ந்திருக்குமா? நாம் திறமைகளை மட்டுமன்றி, பாவங்களையும் அடுத்த பிறவிகளுக்கு சுமக்க வேண்டியிருக்கிறது என்பது எனக்கு தெளிவாக தெரிந்தது.
மக்கள் எப்பொழுதும் தத்தம் குழுவினரிடையே மட்டும், அதிக ஒட்டுதலுடன் இருப்பதைப் பற்றி சிந்தித்தேன். தம் குழு என்று கருதுபவர்களைத் தவிர்த்து, மக்கள் மற்றவர்களிடம் உண்மையான உணர்வுடன் பழகுவது கிடையாது. இத்தகைய குழு உணர்வு, துவக்கத்திலேயே மற்ற குழுக்களைப் பற்றிய தவறுதலான புரிந்துணர்வுகளுக்கு வித்தாகிறது. “நான் நம் சிந்தனை அலைவரிசைகளுக்கு ஒத்துவருபவர்களிடம் மட்டுமன்றி, ஒத்து வராதவர்களிடமும் பழகுவதற்கு கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இதனால் அவர்களுக்கு உதவிகள் செய்ய வாய்ப்புகளும் உண்டு. இந்தப் பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். கேத்தரினுடைய வார்த்தைகளிலிருந்த ஆன்மீக உண்மைகள் எனக்கு புரிய ஆரம்பித்தது.
“நான் திரும்பவேண்டும்” கேத்தரின் மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தாள். “நான் திரும்பியே ஆக வேண்டும்” நான் இன்னும் சில கேள்விகளைக் கேட்க விரும்பினேன். நான் ராபர்ட் ஜெராட் யாரென்று வினவினேன். சென்ற அமர்வின்பொழுது, கேத்தரின் ராபர்ட் ஜெராட்டுக்கு என் உதவி தேவைப்படுவதாகக் கூறி இருந்தாள்.
“எனக்குத் தெரியாது. . . . . . . . அவர் வேறொரு பரிமாணத்தில் இருந்திருக்கலாம். . . . . . . இங்கு இல்லை.” அவளால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. “ அவர் விருப்பப்பட்டால், அவருக்குத் தேவைப்பட்டால் என்னைத் தேடி அவர் வரக்கூடும். எனக்குக் கிடைத்த தகவலின்படி அவருக்கு உங்கள் உதவி தேவைப்படுகிறது.” கேத்தரின் முணகினாள்.
நான் ராபர்ட்டுக்கு எப்படி உதவமுடியுமென்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
“எனக்குத் தெரியாது. நீங்கள்தான் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். நான் கற்பதற்கு எதுவும் கிடையாது.”
விஷயம் விறுவிறுப்பான நிலைக்குச் சென்றது. செய்திகள் எனக்காக மட்டும் வந்தவைகளா? ராபர்ட்டுக்கு உதவி செய்வதன் மூலம் கற்றுக்கொள்ளப் போகிறேனா? ராபர்ட்டிடம் இருந்து தகவல்கள் எதுவும் வரவில்லை.
“நான் திரும்பிச் செல்ல வேண்டும்” மீண்டும் கூறினாள். “ஒளியை நோக்கிச் செல்ல வேண்டும்.” அவள் கலவரமடைந்தாள். “நான் நீண்ட நேரம் காத்திருந்துவிட்டேன். எனக்கு இன்னும் காத்திருக்க விருப்பமில்லை.” கேத்தரின் காத்திருக்கும் நேரத்தில் எதனைப் பார்க்க முடிகிறது, எதனை உணர முடிகிறது என்று வினவினேன்.
“என்னைப் போல நிறைய ஆன்மாக்கள் இங்கு காத்துக்கொண்டிருக்கின்றன.” கேத்தரின் பதிலளித்தாள். “காத்திருக்கும் நேரத்தில் நாம் கற்பதற்கு எதுவும் உள்ளதா” என்று கேட்டேன். “நான் என்ன தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமென்று உன்னால் கூறமுடியுமா?” என்றும் வினவினேன்.
“என்னிடம் சொல்வதற்கு இங்கு யாரும் இல்லை.” கேத்தரினிடமிருந்து பதில் வந்தது. வழிகாட்டி ஆவிகள் இல்லாமல் கேத்தரினால் எந்தவித அறிவுரைகளையும் கூற இயலாது என்று திட்டவட்டமாக தெரிந்தது. சுவாரசியமான உண்மை.
“என்னால் இன்னும் பொறுமையாக இருக்க முடியவில்லை. எனக்குச் செல்லவேண்டும். . . . . . . .சரியான தருணம் வந்தவுடன் நான் சென்றுவிடுவேன்.” நிமிடங்கள் கழிந்தன. சரியான தருணம் வந்திருக்க வேண்டும். கேத்தரின் அடுத்த பிறவிக்குச் சென்றாள்.
“ஆப்பிள் மரங்களைப் பார்க்கிறேன். . . . . . . வீடு, வெண்ணிறவீடு. நான் அங்கே வசிக்கிறேன். ஆப்பிள் பழங்கள் அழுகிவிட்டன. . . . . புழுக்களும் உள்ளன. சாப்பிடுவதற்கு உகந்ததாக இல்லை. மரத்தில் ஊஞ்சல் கட்டப்பட்டிருக்கிறது.” நான் அவளைப் பற்றி விவரங்களைக் கேட்டேன்.
“என் தலைமுடி மஞ்சள் நிறமாக உள்ளது. எனக்கு ஐந்து வயதாகிறது. என் பெயர் கேத்தரின்.” நான் மிகவும் வியப்படைந்தேன். அவள் தற்போதைய பிறவிக்கு வந்திருக்கிறாள். அவள் ஐந்து வயது கேத்தரின் நிலைக்கு வந்திருக்கிறாள். அவள் அங்கு வந்ததற்கு ஏதேனும் காரணமிருக்க வேண்டும். “அங்கு என்ன நடந்துகொண்டிருக்கிறது?” நான் வினவினேன்.
“என் தந்தை எங்களிடம் கோபமாக இருக்கிறார்….. நாங்கள் வெளியில் வந்தது அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை. எங்களைப் பிரம்பால் அடிக்கிறார். மிகவும் பெரிய பிரம்பு. வலி தாங்கமுடியவில்லை. எனக்கு பயமாக இருக்கிறது.” குழந்தையைப்போல் பேசினாள். விம்மினாள். “எங்களைக் காயப்படுத்தும் வரை அடிப்பதை அவர் நிறுத்தப்போவதில்லை. ஏன் இப்படி அடிக்கிறார்?” நான் அவளையே, அவள் கேள்விகளுக்குப் பதில் கண்டுபிடிக்க முடிகிறதா என்று கேட்டேன். நான், சில நோயாளிகளால் பதில்களைத் தாங்களே கண்டுபிடிக்க முடியுமென்று படித்திருக்கிறேன். ஒருவன் தன் நிலையை மறந்து, அதற்கு மேன்பட்ட நிலையில் உள்ளபொழுது, இதனைச் செய்ய முடியும். கேத்தரினால் அப்படிப்பட்ட நிலையை அடைய முடிகின்றதா எனக் கண்டறிய விழைந்தேன். கேத்தரினுக்கு அந்த சக்தி இருந்தால், அதன் வழியாக அனைத்து விஷயங்களையும் சுலபமாக அறிந்துகொள்ள முடியும்.
“நாங்கள் வேண்டுமென்று அவர் விரும்பியதே கிடையாது.” மென்மையாக முணகினாள். “நாங்கள் அவர் வாழ்வில் இடையூராக வந்துவிட்டோமென்று நினைக்கிறார். . . . நாங்கள் இல்லாமல் இருப்பது நல்லதென்று நினைக்கிறார்.”
“உன் சகோதரனைக் கூடவா?” – நான் கேட்டேன். “என் சகோதரன் திட்டமிடாமல் உருவாகிவிட்டான். அவர்கள் திருமணத்துக்கு முன்பே கருவாகியிருக்கிறான்.” காத்தரினுக்கும் இது அதிர்ச்சியளிக்கக் கூடிய, புதிய தகவலாக இருந்தது. அவளுக்கு அவளுடைய தாய் திருமணத்துக்கு முன்பே கருவுற்றது அவளுக்கு தெரியாத விஷயமாக இருந்திருக்கிறது. கேத்தரினின் தாயார் அது உண்மையான தகவல்தான் என்று பின்னர் உறுதிபடுத்தினார்.
கேத்தரின் ஒவ்வொரு பிறவியைப் பற்றி விவரங்களைக் கூறியிருந்தாலும், அவளைப் பற்றி, அவளுக்கு தெரியாத விஷயங்களைக் கூறியதனால், ஒரு புதுவிதமான நிலையைத் தொட்டிருக்கிறாள். இந்த ஞானம் இறப்புக்கும், பிறப்புக்கும் இடைப்பட்ட, ஆவி நிலையில் உள்ளவர்களிடம் மட்டுமே இருக்கக்கூடிய ஞானம். அவளுடைய ஆழ்மனதிலிருந்து தன்னை மறந்த நிலையில், உதித்த ஞானம் அது. வழிகாட்டி ஆவிகளின் தொடர்பு இல்லாமல், அவர்களிடமிருந்து பெறாமல், கேத்தரினின் ஆழ்மனதில் இருந்து பெறப்பட்டது இந்தத் தகவல்.
கேத்தரின் இயல்பு நிலையில் இருக்கும்பொழுது, ஆழ்மனதில் இருந்து இத்தகைய தகவல்களை தட்டி எழுப்ப முடியவில்லை. கிழக்கிலும், மேற்கிலும் உள்ள துறவிகள், ஆழ்மனதை தட்டி எழுப்பி முக்தியடைந்து, ஞானம் பெற்றிருப்பார்களோ என்று நினைக்கிறேன். அது உண்மை எனில், நாம் அனைவரும் அத்தகைய நிலையை அடைவதற்கு சாத்தியங்கள் உள்ளன. மனோதத்துவ நிபுணர் “கார்ல்ஜன்” பலநிலைப் பட்ட உணர்வு நிலைகளை அறிந்திருக்கிறார். அவர் எழுதிய “தொகுப்பற்ற, உணர்வுகள் அற்ற நிலை” என்பது கேத்தரினுக்கு ஏற்பட்ட உணர்வு நிலையை ஒத்துள்ளது.
இயல்பான நிலையில் இருக்கும் கேத்தரினுக்கும், ஹிப்னடைஸ் நிலையில் இருக்கும் கேத்தரினுக்கும் இடையில் இருக்கும் அறிவுநிலை வேறுபாடு எனக்கு மிகவும் எரிச்சலை உண்டுபண்ணியது. ஹிப்னடைஸ் நிலையில் உள்ள கேத்தரினிடம் தத்துவம், ஆன்மீகம் சார்ந்த செய்திகளை, மிகவும் எளிதாக பகிர்ந்து கொள்ள முடிந்த்து. ஆனால் இயல்பான நிலை கேத்தரினுக்கு தத்துவம், ஆன்மீகம் சார்ந்த செய்திகளில் எந்தவித ஈர்ப்போ, ஈடுபாடோ இருக்கவில்லை. தினசரி உலக வாழ்க்கையில் தன் மனதை செலுத்துபவளாக இருந்தாள். தனக்குள் இருக்கும் சக்தியை அவள் உணர்ந்திருக்கவில்லை.
இந்த காலக்கட்டத்தில், கேத்தரின் அவள் தந்தையிடமிருந்து மிகுந்த எதிர்ப்புகளையும் சமாளிக்க வேண்டியிருந்தது. காரணங்கள் வெளிப்படையாக தெரிந்தவைதான். “அவர் இன்னும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியவை அதிகம் உள்ளன.” கேத்தரின் கூறினாள். நான், அவர் இன்னும் என்ன கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்டேன். “அதற்கான பதில் என்னிடம் கூறப்படவில்லை.” கேத்தரினின் குரல் அசரீரி போல் ஒலித்தது. “எனக்குத் தேவையானவைகள் மட்டுமே என்னிடம் கூறப்பட்டுள்ளன. ஒவ்வொருவரும் அவர்களைப் பற்றி சிந்தித்து முழுமையானவர்களாக ஆகவேண்டும். ஒவ்வொருவரும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய பாடங்கள் அதிகம் உள்ளன. ஒரு நேரத்தில் ஒன்றை மட்டுமே கற்றுக்கொள்ள முடியும். வரிசைப்படியே கற்றுக்கொள்ள முடியும். அப்பொழுதுதான் நமக்கு என்ன தேவைப்படுகிறது, நம்மிடம் என்ன குறைகிறது, அடுத்தவர்களுக்கு என்ன தேவைப்படுகிறது, அவர்களிடம் என்ன குறைபடுகிறது என்றுணர்ந்து நம்மை முழுமையாக்கிக் கொள்ளமுடியும்.” கேத்தரின் மென்மையான குரலில் பற்றற்று பேசுவதுபோல் தோன்றியது.
கேத்தரின் மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தவுடன், குழந்தையின் குரலில் பேசினாள். “எனக்கு குமட்டுகிறது. எனக்குப் பிடிக்காத உணவுகளைக் கொடுத்து என்னை சாப்பிடுமாறு கட்டாயப்படுத்துகிறார். வெங்காயம், லெட்யூஸ் . . . . . .எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்காத உணவுகள். நான் வாந்தியெடுத்துவிடுவேன் என்று அவருக்குத் தெரியும். பொருட்படுத்தாமல் கட்டாயப்படுத்துகிறார்.” கேத்தரின் உமட்டினாள். தொண்டையடைத்து மூச்சுவிடத் திணறினாள். . . . . . . நான் முன்பு கூறியதுபோல், மேல்நிலைக்குச் சென்று அவள் தந்தை ஏன் அப்படி செய்கிறார் என்று கண்டுபிடிக்குமாறு கூறினேன்.
கேத்தரின் வேண்டாவெறுப்பாக முணகினாள். “அவர் மனதில் குற்ற உணர்ச்சியுள்ளது. என்னிடம் தவறாக நடந்து கொண்டதால், என்னையே வெறுக்கிறார். தன்னையும் வெறுக்கிறார்.” நான் கேத்தரினுக்கு மூன்று வயதில் இருட்டறையில் நிகழ்ந்த அசம்பாவிதத்தை முற்றிலும் மறந்து போயிருந்தேன். “எனக்கு தண்டனை கொடுக்கவேண்டும் என்று நினைக்கிறார். நான் ஏதோ தவறு செய்ததனால்தான், அவர் என்னிடம் அப்படி நடந்திருக்கக் கூடும்.” அவள் மூன்று வயது மட்டுமே முடிந்த சிறிய குழந்தை. அவளது தந்தை குடித்திருந்தார். இருந்தாலும் கேத்தரின் தான்தான் தவறு செய்துவிட்டோமோ என்ற குற்றவுணர்ச்சியை இன்னும் சுமந்து கொண்டிருக்கிறாள். நான் தவறு அவள்மேல் கிடையாது என்று தெளிவுபடுத்தினேன்.
“நீ சிறிய குழந்தையாக இருந்தாய். நீ ஒரு தவறும் செய்யவில்லை. ஒரு மூன்று வயது குழந்தையால் என்ன தவறு செய்ய முடியும்? தவறு செய்தது உன் தந்தை. குற்ற உணர்ச்சியை விட்டு வெளியே வந்துவிடு.”
“அவர் அப்பொழுதிலிருந்தே என்னை வெறுத்திருக்க வேண்டும்.” மென்மையாக முணகினாள். “எனக்கு முன்பே அவர் என்னை வெறுப்பது தெரியும். ஆனால் ஏனென்று புரியாத நிலை இருந்தது. நான் மீண்டும் அங்கே செல்ல வேண்டும்.” பல மணி நேரங்கள் கழிந்தன. நான் அவள் மீண்டும் அந்த நிலையை அடைவதற்கு, அவளுக்கு விரிவான செயல்முறையைக் கூறினேன்.
“நீ மிகவும் ஆழ்ந்த மனநிலையில் இருக்கிறாய். நான் மூன்றிலிருந்து ஒன்று வரை எண்ணப் போகிறேன். நீ இன்னும் ஆழ்நிலைக்குச் செல்லப்போகிறாய். மிகவும் பாதுகாப்பாக உணர்கிறாய். உன் குழந்தை பருவத்துக்கு செல்லப் போகிறாய். உன் தந்தைக்கும், உனக்கும் அசம்பாவிதம் நிகழ்ந்த காலகட்டத்துக்கு, நேரத்துக்கு செல்கிறாய். நான் ஒன்று என்று கூறியவுடன் அந்த வாழ்க்கை நேரத்துக்கு சென்று நினைவில் நிறுத்துவாய். உன்னுடைய நோயைத் தீர்ப்பதற்கு இது மிகவும் முக்கியமானது உன்னால் முடியும், மூன்று . . . . . இரண்டு . . . . . . ஒன்று” சற்று நீண்ட இடைவெளி.
“நான் என் தந்தையைப் பார்க்கவில்லை. . . . . . . . ஆனால் மக்கள் கொலைசெய்யப்படுவதைப் பார்க்கிறேன்.” அவள் குரல் கரகரப்பாகவும், ஓங்கியும் ஒலித்தது. “மக்களின் வாழ்க்கையை திடீரென்று நிறுத்துவதற்கு நமக்கு உரிமை கிடையாது. ஒவ்வொருவரும் அவர்கள் பாவம் தீரும்வரை வாழ அனுமதிக்க வேண்டும். ஆனால் நாம் அப்படி விடுவதில்லை. நமக்கு அந்த உரிமை கிடையாது. நாம் அவர்களை வாழவிட்டிருந்தால் செய்த பாவங்களால் அதிகமாக துன்பப்பட்டிருப்பார்கள். இறந்தபிறகு, வேறொரு பரிமாணத்துக்குச் சென்று அங்கேயும் துன்பப்பட்டிருப்பார்கள். அவர்களுக்கு அமைதி எப்பொழுதும் இல்லை. அவர்கள் திரும்பி அனுப்பப்பட்டிருப்பார்கள். வாழ்க்கை மிகவும் துன்பமயமானதாக இருந்திருக்கும். தங்களுக்கு துன்பம் விளைவித்ததற்காக, யாரையெல்லாம் பழிவாங்கி துன்பம் இழைத்தார்களோ, அந்தப் பாவத்தையும் கழுவ வேண்டும். மக்களின் உயிரைப் போக்குவதற்கு யாருக்கும் உரிமை கிடையாது. இறைவனுக்கு மட்டுமே தண்டனை தரும் உரிமை உண்டு. நாம் தண்டனை கொடுக்கக் கூடாது. இந்தப் பாவத்திற்கு தண்டனையுண்டு.”
சில நிமிடங்கள் கழிந்தபின் “அவர்கள் போய்விட்டார்கள்” என்று முணகினாள். வழிகாட்டி ஆவிகள், இன்று மற்றுமொரு உறுதியான, தெளிவான தகவலைக் கொடுத்துள்ளது. எந்தவிதமான சூழ்நிலையிலும், உயிரை எடுப்பதற்கு நமக்கு உரிமை கிடையாது. ஆண்டவன் மட்டுமே தண்டனை அளிப்பதற்கு பொருத்தமானவன்.
கேத்தரின் மிகவும் களைத்திருந்தாள். நான் அவளுக்கும் அவள் தந்தைக்கும் இடையே உள்ள பழைய பிறவி தொடர்புகள் சம்பந்தமாக தெரிந்துகொள்ளும் எண்ணத்தைத் தள்ளிவைத்தேன். சமாதி நிலையிலிருந்து அவளை மீட்டேன். கேத்தரினுக்கு கிறிஸ்டியன் பிறவியையும், இளம்பிராய (கேத்தரின்) நிகழ்ச்சிகளையும் தவிர வேறொன்றும் நினைவில் இல்லை. பெரிய பாரம் நீங்கிய எண்ணத்தில், களைப்படைந்திருந்தாலும் அமைதியாகவும், சாந்தமாகவும் காணப்பட்டாள்.
நான் என் மனைவி கரோலினை நோக்கினேன். நாங்களும் மிகவும் களைப்படைந்திருந்தோம். பயத்துடனும், நடுக்கத்துடனும் கேத்தரினின் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளிலும் நாங்கள் மூழ்கியிருந்தோம். எங்களுக்கு அது ஒரு நம்பமுடியாத அனுபவமாக இருந்தது.
தொடரும்…
