பிறவி மர்மங்கள் – 6

“ஒரு வெண்ணிற வீடு தெரிகிறது. வீட்டின் முன்னால் மணலால் ஆன சாலை உள்ளது. குதிரையின்மேல் மக்கள் முன்னும் பின்னும் சென்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.” கேத்தரின் எப்பொழுதும்போல் முணுமுணுப்பான குரலில் பேசுகிறாள். “மரங்கள் இருக்கின்றன. . . . . . . விளைச்சல் நிலம், ஒரு பெரிய மாளிகை . . . . . . . சுற்றி சிறிய வீடுகள் . . . . . . . . சிறிய வீடுகள் அடிமைகள் வீடுபோல தெரிகிறது. மிகவும் வெப்பமான பருவகாலம். அது சௌத் வர்ஜீனியா?” கேத்தரின் வருடம் 1873 என்று எண்ணுகிறாள். குழந்தைப்பருவத்தில் இருக்கிறாள்.

“நிறைய குதிரைகள் உள்ளன. சோளம், புகையிலை பயிர்கள் அதிகமாக உள்ளது.” கேத்தரினும், பிற வேலைக்காரர்களும் பெரிய வீட்டில் சமையல் அறையில் இருக்கிறார்கள். கேத்தரின் ஒரு கருப்பின பெண்ணாய் இருக்கிறாள். அவள் பெயர் ஏபி. பயமும் பதற்றமுமாக இருக்கிறாள். பெரிய வீடு தீயில் எரிந்து அழிவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள். அவளை பதினைந்து வருடத்திற்குப் பிறகு, அதாவது 1888-க்கு அழைத்து வந்தேன்.

“நான் ஒரு வீட்டில் இரண்டாவது மாடியில் கண்ணாடியைத் துடைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். பழைய உடைகளை அணிந்திருக்கிறேன். அந்த வீடு அதிக ஜன்னல்கள் கொண்ட கல்வீடு. ஒரு கண்ணாடியில் ஏகப்பட்ட வளைவுகளைக் காண்கிறேன். அதன் ஒரு கடைசியில் ஒரு கைப்பிடியும் இருக்கிறது. இந்த வீடு ஜேம்ஸ் மேன்ஷன் என்பவருடைய வீடு. அவரிடம் ஒரு வேடிக்கையான கோட்டு இருக்கிறது. அதில் கருப்பு காலரும் மூன்று பட்டன்களும் உள்ளன. அவருக்கு தாடி இருக்கிறது. . . . . . . எனக்கு அவர் யார் என்று தெரியவில்லை (கேத்தரினின் தற்போதைய பிறவியில்). அவர் என்னை நல்ல முறையில் நடத்துகிறார். நான் அந்த வீட்டில்தான் வசிக்கிறேன். நான் அறைகளை சுத்தம் செய்கிறேன். அந்த வீட்டிலேயே பள்ளிக்கூடம் இருக்கிறது. ஆனால் நான் அங்கு செல்ல அனுமதிக்கப்படவில்லை. எனக்கு வெண்ணெய் தயாரிக்கவும் தெரியும்.”

கேத்தரின் எளிமையாக, ஆனால் நுணுக்கமாக ஒவ்வொன்றையும் மெதுவாக முணுமுணுத்தாள். அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் நான் வெண்ணெய் தயாரிக்கும் முறையை அறிந்து கொண்டேன். ஏபி கூறிய, வெண்ணெய் கடைந்தெடுப்பது கேத்தரினுக்கும் புது அனுபவமாக இருந்தது. நான் அவளை இன்னும் முன்னோக்கி அழைத்து வந்தேன்.

“நான் யாருடனோ இருக்கிறேன். நாங்கள் சேர்ந்து வசிக்கிறோம். ஆனால் திருமணம் செய்துகொண்டுள்ளதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் எப்பொழுதும்  நாங்கள் சேர்ந்து வசிப்பதில்லை. ஆப்பிள் மரங்களும், வாத்துக்களும் தெரிகின்றன. தூரத்தில் மக்கள் தென்படுகிறார்கள். நான் ஆப்பிள் பறித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஏதோ கண்களை உறுத்துகிறது.” கேத்தரின் கண்களைக் கசக்கிக்கொள்கிறாள். “ஒரே புகை; காற்று இந்தப்பக்கம் அடிக்கிறது. . . . . . . எரியும் விறகிலிருந்து புகை வருகிறது. மரப்பீப்பாய்களை எரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.” இருமுகிறாள். “அடிக்கடி இதுபோல் நடக்கிறது. பீப்பாய்க்குள் எதையோ தடவுகிறார்கள். . . . . தார். . . . . . தண்ணீர் உட்புகாமல் இருப்பதற்காகத் தடவுகிறார்கள்.”

சென்ற வாரம் நிகழ்ந்த மயிர்கூச்செரியும் சம்பவத்திற்குப் பிறகு, நான் மீண்டும் இறப்புக்கும், மறுபிறப்புக்கும் இடைப்பட்ட காலக்கட்டத்தை ஆராய விரும்பினேன். அவள் வேலைக்காரியாக இருந்த வாழ்க்கையில், ஏற்கனவே தொண்ணூறு நிமிடங்கள் பார்த்துவிட்டோம். படுக்கையை மடித்து வைக்கவும், வெண்ணெய் தயாரிக்கவும், பீப்பாய்களில் தார் பூசவும் நான் கற்றுக்கொண்டேன். ஆன்மீகத்தையும் பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் ஆவல் எனக்கு அதிகமாக இருந்தது. பொறுமை இழந்து நான் அவளை இறப்பு நோக்கி அழைத்து வந்தேன்.

“மூச்சு விடமுடியவில்லை. நெஞ்சுவலி அதிகமாக உள்ளது.” கேத்தரின் மூச்சுவிட சிரமப்பட்டாள். வலியில் இருப்பது தெரிந்தது. “நெஞ்சு வலி தாங்க முடியவில்லை. இதயம் வேகமாக துடிக்கிறது. மிகவும் குளிருகிறது. . . . . . உடல் நடுங்குகிறது” கேத்தரின் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. “என்னைச் சுற்றி ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். ஏதோ இலையைப் போட்டு கஷாயம் தருகிறார்கள். வித்தியாசமான வாசனையாக இருக்கிறது. எனது நெஞ்சில் பச்சிலையைத் தேய்க்கிறார்கள். . . . . . காய்ச்சல். . . . . எனக்கு மிகவும் குளிருகிறது.” அமைதியாக இறந்தாள். மேற்கூரை வரை மிதந்தாள். அவளது உடலை அவளால் பார்க்க முடிகிறது. அறுபதுகளில் உள்ள சுருங்கிப்போன, தேகம் உடைய ஒரு முதியவள். கேத்தரின் மிதந்து கொண்டிருக்கிறாள். யாருடைய உதவிக்கோ காத்திருக்கிறாள். பிரகாசமான ஒளியை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்கிறாள். ஒளியின் பிரகாசம் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. நாங்கள் அமைதியாக காத்திருந்தோம். நிமிடங்கள் கழிந்தன. திடீரென்று ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களுக்கு முற்பட்ட வேறோர் பிறவிக்கு சென்று விட்டாள்.

கேத்தரின் மென்மையாக முணுமுணுத்தாள். “எல்லா இடங்களிலும் பூண்டு, கதம்பம் போல் கட்டித் தொங்கவிட்டிருக்கிறார்கள். பூண்டின் மணத்தை என்னால் நுகர முடிகிறது. பூண்டு இரத்தத்தில் உள்ள தீயசக்திகளை அழிக்க உதவுகிறது. ஆனால் தினமும் சாப்பிட வேண்டும். வெளியிலும் பூண்டு தொங்கவிடப்பட்டுள்ளது. . . . . . தோட்டத்தில் பந்தலிலும் தொங்கவிட்டுள்ளார்கள். . . . . . வேறு பச்சிலைகளும் காணப்படுகிறது. . . . . அத்தி, பேரீச்சை மற்றும் சில மருந்துகள். . . . . . இந்த தாவரங்கள் எங்களைக் காக்கின்றன. என் அம்மா பூண்டும், பிற மருந்துகளும் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வீட்டில், யாருக்கோ உடல் நிலை சரியில்லை. மிகவும் வித்தியாசமான வேர்களைப் பார்க்கின்றேன். சில சமயம், இந்த வேர்களை வாயில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். சில சமயம் காதுகளில் செருகிக் கொள்ளவேண்டும்.”

“தாடியுள்ள ஒரு முதியவரைப் பார்க்கிறேன். அவர் கிராமத்து மருத்துவர்களில் ஒருவர். அவர் என்ன செய்ய வேண்டுமென்று கூறுகிறார். பிளேக் போன்ற நோய் இங்கு பரவியுள்ளது. . . . . . மக்கள் மடிகிறார்கள். இறந்தவர்களின் உடல்கள் பாதுகாக்கப்படவில்லை. நோய் பரவி விடுமென்று அச்சப்படுகிறார்கள். உடல்களை அப்படியே புதைத்து விடுகிறார்கள். உடல்கள் புதைக்கப்படுவதை மக்கள் விரும்பவில்லை. புதைக்கப்பட்ட ஆன்மா நற்கதியை அடைய முடியாது என்று நம்புகிறார்கள். ஆனால், ஏகப்பட்ட மரணங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன.

கால்நடைகளும் மடிகின்றன. . . . . . தண்ணீர் . . . . . . வெள்ளம் . . . . . . மக்களுக்கு வெள்ளத்தால் நோய்கள் வருகின்றன. (கொள்ளை நோய் பரவுவதை உணர்கிறாள்.) எனக்கும் நீரினால் நோய் தொற்றிக் கொண்டது. வயிறு வலிக்கிறது. வயிறு, குடல் சம்பந்தப்பட்ட நோயாக உள்ளது. உடலில் நீர்ச்சத்து மிகவும் குறைந்துவிடுகிறது. நான் தாகத்துக்கு தண்ணீர் எடுக்க செல்கிறேன். ஆனால் அந்த நீரினால்தான் நோய் பரவுகிறது. நான் நீர் எடுத்து திரும்புகிறேன். என் அம்மாவையும், சகோதரர்களையும் பார்க்கிறேன். அப்பா இறந்து விட்டார். என் சகோதரர்கள் மிகவும் நோய் வாய்ப்பட்டு இருக்கிறார்கள்.”

சற்று இடைவெளி கொடுத்து, அவளை முன்னோக்கி அழைத்துச்சென்றேன். கேத்தரினின் ஒவ்வொரு பிறவியிலும், பிறப்பு, இறப்புக் குறித்து மக்களின் நம்பிக்கைகள் எவ்வளவு மாறுபட்டிருக்கின்றன என்று மிகவும் ஆச்சரியமடைந்தேன். ஆனால் இறப்பதற்கு முன்பு அவளுடைய அனுபவங்கள், ஒவ்வொரு முறையும் ஒரே விதமாக இருப்பதையும் உணர்ந்தேன். அவளைச் சேர்ந்த ஒரு உணர்ச்சியுள்ள பகுதி அவள் இறக்கும்பொழுது, அவளை விட்டு நீங்கி, மிதக்க ஆரம்பித்து விடுகிறது. பிறகு, பிரகாசமான, சக்தி தரக் கூடிய ஒளியை நோக்கி புறப்படுகிறது. யாருக்காகவோ அங்கு காத்திருக்கவும் செய்கிறது. தொடர்ந்து வேறு உடலை அடைந்து, பிரயாணத்தைத் தொடர்கிறது. பிணத்துக்கு நறுமணம் பூசுதல், புதைத்தல், எரித்தல் போன்ற சடங்குகள் எவையும் இதனைப் பாதிப்பதில்லை. இயல்பாக ஆன்மா தன் பயணத்தைத் தொடர்கிறது. எந்தவித முன்னேற்பாடும் இல்லாமல் பள்ளத்தை நோக்கி நீர் செல்வதுபோல் இது நிகழ்கிறது.

“நிலம் தரிசாகக், காய்ந்து கிடக்கிறது. . . . . . இங்கு மலையோ, மேடுபள்ளங்களோ இல்லாத நிலத்தைப் பார்க்கிறேன். காய்ந்து போன, தரிசான சமதளமான நிலம். என்னுடைய சகோதரன் ஒருவன் இறந்துவிட்டான். எனது உடல் நிலையில் சிறிது முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. இருந்தாலும் உடல்வலி இருந்து கொண்டே இருக்கிறது.” எனினும் அவள் அதிக நாட்கள் உயிர்வாழவில்லை. “நான் ஒரு கட்டிலில் படுத்திருக்கிறேன். என்னை ஏதோ ஒன்றினால் சுற்றி வைத்திருக்கிறார்கள்”. மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டு இருக்கிறாள். எந்த அளவான பூண்டும், பச்சிலைகளும், அவள் இறப்பதைத் தடுத்து நிறுத்த முடியவில்லை. விரைவில் அவள் உடலை விட்டு மிதக்க ஆரம்பித்துவிடுவாள். எப்பொழுதும்போல பிரகாசமான ஒளியை நோக்கிச் செல்வாள். யாரோ ஒரு வழிகாட்டிக்காகப் பொறுமையாகக் காத்திருப்பாள்.

அவள் தலையை இரண்டு பக்கங்களிலும், எதையோ பார்ப்பதற்கு முயற்சி செய்வதுபோல் மெதுவாக அசைக்க ஆரம்பித்தாள். கரகரப்பான குரலில், சத்தமாக பேச ஆரம்பித்தாள்.

“இறைவன் வேறுவேறு நிலைகளில் இருக்கிறான். ஒவ்வொரு மனிதரிலும் இறைவன் இருக்கிறான் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.”

அவள் இறப்புக்கும் பிறப்புக்கும் இடைப்பட்ட நிலையில் இருப்பதை உணர்ந்தேன். அந்த கரகரப்பான குரலை என்னால் நினைவுகூற முடிந்தது. ஆன்மீக தத்துவத்துடன் அந்த குரல் ஒலித்தது. அடுத்து கேத்தரின் கூறியது என்னை ஸ்தம்பிக்க வைத்துவிட்டது. என் இதயமே நின்று விடும்போல இருந்தது.

“உன்னுடைய தந்தையும், மகனும் இங்கிருக்கிறார்கள். உன் மகன் குழந்தையாக இருக்கிறான். உன் தந்தை உனக்கு அவரைத் தெரியும் என்று கூறுகிறார். அவருடைய பெயர் ஏவ்ரம். உன்னுடைய மகளுக்கு, உன் தந்தையை நினைவு படுத்தும் பெயர் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இதயக்கோளாறினால் அவர் இறந்து விட்டார். பிறக்கும்பொழுதே உன் மகனுக்கு இதயம் சரியாக இல்லை. அவன் இதயம் கோழியின் இதயம்போல முன்பின்னாக அமைந்துவிட்டது. உனக்காக அவன் பெரிய தியாகம் செய்திருக்கிறான். அவன் ஆன்மா மிகவும் மேன்மையானது. . . . . அவன் இறப்பு, அவனது பெற்றோர்களின் பாவங்களைக் கரைத்துவிட்டது. மேலும், மருந்தும், மாத்திரைகளும் ஒரு அளவுக்குமேல் பலன் தராது என்று உன்னை உணர வைக்க விரும்பியிருக்கிறான்.”

கேத்தரின் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டாள். நான் பேச்சிழந்த நிலையில் பிரமித்து அமர்ந்தேன். நாங்கள் இருந்த அறை மிகவும் ஜில்லிட்டு போனதுபோல் உணர்ந்தேன்.

தொடரும்…